Minik Ayakların Büyük İzleri 23 Nisan!

Sıcacık bir Rumeli sabahında, taş sokakların arasında neşeyle koşturan iki küçük çocuk vardı. Biri Mustafa’ydı, diğeri minik kardeşi Makbule… Çocuk kahkahaları, evlerinin penceresinden sokağa dökülüyordu. Mustafa, elindeki tahta kılıcı bir kahraman gibi sallıyor, kardeşine “sen de prenses ol ama kaçma!” diye sesleniyordu. Oyun büyüktü, hayalleri daha da büyük… Babası Ali Rıza Efendi ise evin önünde durmuş, bu tatlı oyunu gülümseyerek izliyordu. Gözlerinin içiyle severdi Mustafa’yı; zeki, meraklı ve biraz da haylaz oluşunu fark etmişti çoktan.

Zübeyde Hanım, pencereden “Yeter bu kadar oyun, hadi yemeğe!” diye seslenirdi. Evin içi de en az dışarısı kadar sıcaktı. Küçük Mustafa bazen bir kuşun peşinden koşar, bazen tarlalarda vakit geçirir, bazen de kardeşiyle birlikte karıncaların yürüyüşünü izlerdi. Çocuktu… Ama o anlarda bile gözlerinde, yaşının ötesinde bir düşünce derinliği vardı. Henüz kimse bilmiyordu; o minik ayaklar, bir gün koskoca bir milletin kaderine yön verecekti.İçinde sakladığı dev adamın gölgesiyle değil, annesinin gözlerinden aldığı güvenle, babasının dizinde hissettiği huzurla, kardeşinin gülüşünde bulduğu neşeyle var oluyordu. Hem bir çocuk kadar masum, hem de geleceğin önderi kadar yürekliydi.Çocuk mutluluklarında koskoca bir yürek saklıyordu ; o yürek , bir gün koca bir milleti omuzlayacak, onların umuduna dönüşecekti.

Zaman aktı, o taş sokaklarda yankılanan kahkahalar yerini sorulara, kitaplara ve mücadelelere bıraktı. Mustafa büyüyordu; sadece yaşça değil, yürekçe de… Vatan kavramı, onun için bir bayraktan, bir sınırdan daha fazlasıydı artık. Her gözyaşı, her yoksulluk, her susturulmuş kahkaha onun kalbine dokunuyordu. Babasını erken yaşta kaybetmenin acısı, kardeşiyle paylaştığı oyunlara bir suskunluk kattı belki ama o çocukluk masumiyetinden hiç kopmadı. Tam tersine; içinde hep bir çocuk sevgisi, bir umut ışığı taşıdı. Yıllar geçtikçe, çocukların gözlerine bakarak bir milletin geleceğini okumayı öğrendi. Zübeyde Hanım’ın dizinin dibindeki o çocuk artık askerdi, öğretmendi, önderdi… Ve o karanlık yıllarda, milletin küllerinden doğması gerektiğinde, Mustafa Kemal ismi yalnızca bir liderin adı değil, çocukların gülüşünde yeniden yeşerecek bir ülkenin vaadiydi.